To nie będzie długi felieton. To raczej komentarz dotyczący jednego artykułu, z którym nie zgadzam się tak bardzo, że aż muszę to z siebie wyrzucić. Jest to bowiem mentalny fikołek na tak wielu płaszczyznach, że pomimo moich usilnych prób nie jest w stanie go logicznie wytłumaczyć, nie mówiąc już nawet o próbie jego obrony.

Max Verstappen, Lando Norris i Oscar Piastri. Trójka kierowców, którzy darzą się sporą dozą sympatii, w tym roku rywalizują o tytuł. Kontrowersja z pierwszego zakrętu w Arabii Saudyjskiej pokazuje, jak niewiele trzeba, by atmosfera się mocno popsuła.

Młodzi polscy kierowcy pokazali się na początku tego roku z najlepszej możliwej strony. W Hiszpanii mówi się o nowej, świetnej generacji Polaków, które może podbić motorsport. Co jednak istotne w tej dyscyplinie, do umiejętności dojeżdża głowa. I to jest dla mnie chyba ta najistotniejsza rzecz, która może sprawić, że ta banda przyniesie nam jeszcze wiele radości.

To, że Liam Lawson nie radzi sobie w Red Bull Racing, było oczywiste. To, że jego notowania nie są wysokie – też. Ale Christian Horner, Helmut Marko i spółka uznali, że wykonają kolejny krok ku implozji zespołu, wyrzucając swojego nowego kierowcę, który miał być lepszy od Yukiego Tsunody, wsadzając do bolidu… Yukiego Tsunodę. Przy okazji próbując ustawić w szeregu Maxa Verstappena – swoją jedyną nadzieję na dobre wyniki.

Jeszcze niedawno podbijający Formułę 1 swoim talentem Liam Lawson, dziś wygląda na człowieka, który nie za bardzo wie jak jeździć samochodem wyścigowym. Odpowiedzialność za tę przedziwną transformację z bohatera do zera niewątpliwie ponosi Red Bull i nie widać, żeby miał jakikolwiek pomysł na poprawę tej sytuacji.

Wieść o śmierci Eddiego Jordana zszokowała świat Formuły 1. Było wiadomo, że Jordan poważnie choruje, ale był to człowiek, który zawsze z uśmiechem potrafił wyjść nawet z największych tarapatów.  

Najdłuższym etapem tworzenia tego felietonu bez wątpienia była kwestia wymyślenia jego tematu. Pisanie to często u mnie chwila – lata zasuwania jako copywriter zrobiły swoje. Pomysłów było wiele i trochę kręciłem się w kółko... 

Spóźniłem się. Jakieś 8 dni. Muszę Was za to przeprosić, lecz na głowie zwaliło się tyle rzeczy, że dosłownie nie miałem choćby godziny, by siąść do tego tekstu. W końcu go znalazłem, dlatego przelewam swoje myśli na 15-calowy ekran mojego laptopa, chcąc z Wami o czymś pogadać. Mianowicie o pewnym amerykańskim zespole, który po dziewięciu sezonach nareszcie załapał, jak gra się w grę o nazwie Formuła 1.

Muszę wam coś wyznać – tak naprawdę z moim śledzeniem Formuły 1 bywało naprawdę różnie. To wcale nie jest tak, że od dziecka rok w rok oglądałem wszystkie wyścigi i nieprzerwanie interesuję się tym, co dzieje się w tym sporcie. Jak w przypadku wielu osób w moim wieku, pasją do F1 zaraził mnie Robert Kubica. Potem jednak, gdzieś w okolicach 2013 roku, odpłynąłem w inne rejony i zainteresowanie znacznie zmalało. Ograniczało się do dowiadywania się, kto był mistrzem świata z zasłyszanych medialnych przebitek. Nie miałem też gdzie samych wyścigów oglądać. 

Obserwując ostatnie działania prezydenta FIA, Mohammeda Ben Sulayema, co rusz można używać memicznego twierdzenia: „do tego już się nie posunie”. Granica absurdu jest jednak przesuwana z każdą chwilą coraz dalej, a końca zupełnie nie widać. Granicy zdrowego rozsądku też, bo została już daleko w tyle.