Toyota #8 wygrywa w Bahrajnie i zdobywa mistrzostwo

Sébastien Buemi, Brendon Hartley i Ryō Hirakawa odnieśli zwycięstwo w wyścigu 8 godzin Bahrajnu, kończącym sezon Długodystansowych Mistrzostw Świata FIA WEC. Załoga Toyoty #8 pokonała siostrzaną załogę zarówno w ostatniej rundzie jak i klasyfikacji sezonu.

Losy wyścigu i walki o tytuł mistrzowski miały rozstrzygnąć się już w pierwszym zakręcie. Startujący z pole position Sébastien Buemi utrzymał pierwszą pozycję, natomiast Mike Conway w Toyocie #7 spadł na ostatnie miejsce, obrócony przez Richarda Westbrooka w Cadillacu #2. Brytyjczyk miał otrzymać za ten incydent karę minuty postoju w boksie, a na powstałym zamieszaniu najbardziej skorzystali kierowcy Ferrari – Miguel Molina i Alessandro Pier Guidi – którzy awansowali na drugie i trzecie miejsce.

Dwa Ferrari zaczął gonić Michael Christensen w Porsche #5. Duńczyk nie mógł jednak znaleźć sposobu na kierowców AF Corse, którzy po 20 minutach zamienili się pozycjami. Za plecami fabrycznego kierowcy Penske Motorsport wkrótce znalazł się Will Stevens w prywatnym Porsche ekipy Hertz Team Jota, który po starcie wyszedł na szóstą lokatę, a kilka minut później wyprzedził Jeana-Érica Vergne’a w Peugeocie #93.

Po pół godzinie Stevens wyprzedził fabryczny samochód, a chwilę później przed Porsche #5 znalazł się także Conway, który zdążył przebić się przez stawkę wolniejszych aut i zaczął zyskiwać pozycje wobec rywali w klasie hipersamochodów.

Pod koniec pierwszej godziny Stevens i Conway wyprzedzili Molinę, awansując na trzecie i czwarte miejsce w sekwencji pierwszych zakrętów. Conway następnie wyprzedził Stevensa i rzucił się w pościg za drugim Pier Guidim.

Kierowca Toyoty dogonił Ferrari, lecz spędził za nim całą kolejną godzinę. Dopiero podczas zmian kierowców Toyota #7 zdołała przeskoczyć przed Ferrari #51 dzięki zmianie dwóch opon zamiast trzech.

Po awansie na drugie miejsce, Kamui Kobayashi tracił około 25 sekund do prowadzącego na tym etapie Brendona Hartleya. Japończyk jak i jego zmiennik José María López nie zdołali już zmniejszyć swojej straty do zespołowych kolegów.

Szansę na dramatyczny zwrot akcji dała awaria sprzęgła, która poddała w wątpliwość czy Toyota #8 dojedzie do mety. Prowadząca załoga poradziła sobie jednak z problemem i odniosła swoje drugie zwycięstwo w sezonie z przewagą 47,516 sekundy i związany z tym tytuł mistrzowski.

Walka o najniższy stopień podium miała trwać do samego końca. W połowie wyścigu za kierownicę Ferrari #50 zasiadł Nicklas Nielsen, który szybko wyprzedził Antonio Giovinazziego w siostrzanym aucie.

Gdy w prototypie #38 zasiadł António Félix da Costa, wyprzedził obu kierowców Ferrari i zajmował trzecie miejsce dla Hertz Team Jota. Portugalczyk rzucił się w pogoń za prowadzącymi Toyotami i zaczął odrabiać dystans do załogi #7, lecz popełnił błąd i wypadł z toru w pierwszym zakręcie. Portugalczyk następnie powrócił na tor w niebezpieczny sposób, tuż przed samochodem GTE, za co otrzymał karę drive-through i znów znalazł się za dwoma Ferrari.

Da Costa zdołał je rozdzielić zanim oddał Porsche #38 w ręce Stevensa. Ten do samego końca próbował wyprzedzić Pier Guidiego, lecz przegrał walkę o najniższy stopień podium o niecałą sekundę.

Piąte miejsce zajęła załoga fabrycznego Porsche #6, wyprzedzając na godzinę przed końcem Ferrari #51. Drugie Porsche #5 było siódme, finiszując przed dwoma Peugeotami, prywatnym Porsche ekipy Proton Competition i Cadillakiem #2.

Zwycięstwo w klasie LMP2 odnieśli Rui Andrade, Robert Kubica i Louis Delétraz, którzy skorzystali na pechu siostrzanej załogi Team WRT. Sean Gelael, Ferdinand Habsburg i Robin Frijns prowadzili przez większość dystansu, lecz nieudany ostatni pit-stop pozbawił ich pierwszej lokaty.

Albert Costa musiał dwukrotnie zatrzymać się na torze, aby zresetować prototyp ekipy Inter Europol Competition. Pomimo problemów technicznych, wspólnie z Jakubem Śmiechowskim i Fabio Schererem zajęli siódme miejsce, pokonując załogę United Autosports #22 w walce o drugie miejsce na koniec sezonu.

Wspaniały triumf w ostatnim wyścigu klasy GTE Am odniosły Sarah Bovy, Michelle Gatting i Rahel Frey z ekipy Iron Dames, pokonując rywali z D’Station Racing o 5,5 sekundy.